ତୁହି ଯେ ମୋହର ମୁଁହି ଯେ ତୋହର

ତୁହି ଯେ ମୋହର ମୁଁହି ଯେ ତୋହର ଗୋବିନ୍ଦ ହେ ମୁଁ ପଳାଇ ପଶିବି କାହିଁ ମାୟାରେ ପିଟିଲେ କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇବି ଗୋବିନ୍ଦ ହେ ମୁଁ କାନ୍ଦୁଥିବି କଇଁ କଇଁ

ଏତେ କାମନା ବାସନା ଯାତନା

ଏତେ କାମନା ବାସନା ଯାତନା ରସନାରେ ଯିଏ କରେ ଭୋଗ ଥରୁଟିଏ ଦେଖିକି ଆଖି ବୁଜିବି ଶ୍ରୀହରି ହେ କରିବୁ ସହଯୋଗ

ଯେଉଁ ଆଞ୍ଜୁଳାରେ ଥିଲା ଶ୍ରଦ୍ଧା ଭକ୍ତି

ଯେଉଁ ଆଞ୍ଜୁଳାରେ ଥିଲା ଶ୍ରଦ୍ଧା ଭକ୍ତି ସେହି ଆଞ୍ଜୁଳା ହୋଇଲା ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳି ସୁଦାମ ଗରିବ ଅଣ୍ଟାରେ ଲୁଚାଇଲା ମାଗି ଅଣ୍ଡାଳି ଖାଇଥିଲେ ବନମାଳୀ

ଭୂମି ଲୋଟିଲେ ପକ୍ଵ ଫଳ

ଯହିଁ ଯହିଁ ଝଡ଼େ ପାଚିଲା ଫଳ ତହିଁ ତହିଁ ମିଳେ ଭୁରି ଭୋଜନ ଯହିଁ ଯହିଁ ପଡଇ ବୈଷ୍ଣବ ପାଦ ତହିଁ ତହିଁ ଉଛୁଳେ ହରି କୀର୍ତ୍ତନ

ବୃକ୍ଷରେ ପାଚିଲେ ଫଳ

ବୃକ୍ଷରେ ପାଚିଲେ ଫଳ ମିଠା ରସେ ଯାଏ ପୁରି ମଣିଷ ଭେଟିଲେ ସାଧୁ ମିଠା ଲାଗେ ହରି ହରି

ମାଆଟି ମୋହର କାଶୀର ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା

ମାଆ ମୋହର କାଶୀ ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା ତେଣୁ କାମରେ ନାହିଁ ମୋ ମନ ଜୀବକୁ ଦିଏ ମନ ଜାଣି ଆହାର ନିଶ୍ଚୟ ବାଞ୍ଛା କରିବ ସେ ପୂର୍ଣ

ସଂସାରେ ଯିଏ ନିରେଖ

ଏହି ସଂସାରେ ଯିଏଟି ନିରେଖ ଯିଏ ଜାଣି ନ ପାରେ ଧରି ଖଡ଼ି ଧର୍ମ ଦୟା ହୋଇ ପିତା ମାତା ହାତରେ ଅବଢ଼ା ଖୁଆନ୍ତି ବାଢି

ବୋହୂଟି ମୋହର ପୁନେଇ ଜହ୍ନ

ବୋହୂଟି ମୋହର ପୁନେଇ ଜହ୍ନ ପୁଅଟି ମୋର ଅମାବାସ୍ୟା ରାତି ହୃଦୟେ ଚିନ୍ତିଲେ ଯୁଗଳ ମୂରତି ଲୋଡ଼ା ପଡେ ନାହିଁ ଘିଅ ବତୀ

ଅନ୍ଧ ଧରି ଚାଲେ ପଙ୍ଗୁର ହାତ

ଅନ୍ଧ ଧରି ଚାଲେ ପଙ୍ଗୁର ହାତ ଯେମିତି ରାଧାକୃଷ୍ଣ ଏକ ଦେହ ଅନ୍ଧର ଗୀତକୁ ପଙ୍ଗୁର ବଂଶୀ ଆହାଃ ହରିଲା ସକଳ ମୋହ

ମୋ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଯିଏ ଅଳିଆ

ମୋ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଯିଏ ଅଳିଆ ତୋ ସୃଷ୍ଟିରେ ସିଏ ବଳିଆ ଚାହାଁ ଚାହାଁ ଏ ଝିଟିପିଟିକୁ ସବୁ ବୁଝି ପାରିବୁ କାଳିଆ

ଜାଲରେ ପଡିଥିବା ମୀନ ମୁଁହି

ଜାଲରେ ପଡିଥିବା ମୀନ ମୁଁହି ଶ୍ରୀହରି ହସ୍ତରେ ଜାଲ ଡୋର ଶ୍ରୀଲକ୍ଷ୍ମୀ ହସ୍ତେ ଅବଢ଼ା ହେବି ଜୀବ ହୋଇଲା ଧନ୍ୟ ମୋର

ଅତି ପାଖରୁ ତୋତେ ଚିହ୍ନି ପାରିଲିନି

ଅତି ପାଖରୁ ତୋତେ ଚିହ୍ନି ପାରିଲିନି ହରି ହେ ପତିତର ନାହିଁ ଦିବ୍ୟ ଚକ୍ଷୁ ଦେହ ଇନ୍ଦ୍ରିୟକୁ ସେବି ବୟସ ଗଲା ଆତ୍ମା ଉଦ୍ଧାର ଭୁଲିଗଲା ଏଇ ଭିକ୍ଷୁ

କେଉଁଠି ପାଇବି ଏତେ ଧର୍ଯ୍ୟ

କେଉଁଠି ପାଇବି ଏତେ ମୁଁହି ଧର୍ଯ୍ୟ କେଉଁଠି ପାଇବି ମୁଁହି ଏତେ ଦୟା ସେବକ ହେବାକୁ ଅଯୋଗ୍ୟ ମୁଁହି ମୋତେ ବେଢ଼ିଅଛି ଘୋର ମାୟା

ଶ୍ୟାମା ଦୁଆରେ ଅଧିଆ ପଡିଲି

ଶ୍ୟାମା ଦୁଆରେ ଅଧିଆ ପଡିଲି ଶ୍ୟାମ ସୁନ୍ଦରକୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ ଶ୍ୟାମା ଢାଙ୍କିଲା ତା ପଣତରେ ହାତରେ ଅବଢ଼ା ଦେଲା ଖୋଇ

ଅପୂର୍ବ ନଗରୀ ନାହିଁ ଶୀତ ଉଷ୍ମ

ଅପୂର୍ବ ନଗରୀ ନାହିଁ ଶୀତ ଉଷ୍ମ ଅଦ୍ଭୁତ ନଗରୀ ନାହିଁ ଦିନ ରାତି ସଶରୀରେ ମୋ ତୀର୍ଥ ଅସମ୍ଭବ କେବଳ ପଦ୍ମ ପାଦେ ରହୁ ମତି

ମୋହର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିବା ବେଳକୁ

ମୋହର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିବା ବେଳକୁ ନିତି ସରି ଯାଇଥାଏ ହରି ପୂଜା ମନ ବୁଝିବା ପାଇଁ ନାନା ଭୋଗ କାନର ଲାଗି ଶଙ୍ଖ ଘଣ୍ଟା ବାଜା

ଯେତେବେଳେ ତୋତେ ଚିହ୍ନି ନ ଥିଲି

ଯେତେବେଳେ ତୋତେ ଚିହ୍ନି ନ ଥିଲି ନିଜର ପ୍ରାଣଠୁଁ ମାଆ କରିଥିଲୁ ଅଧିକା ତୁହି ଯଦି ମାଆ ଗୋ ହେବୁ ପାଷାଣୀ ତୋ ଏ ସନ୍ତାନ ମରିବ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦିକା

ସୁଖ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କଲି

ସୁଖ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କଲି ରହିଲା ଗୋଟେ ଅଭାବ ଅଧା ଗଢ଼ାର ପଦ୍ମ ପାଦ ସଂସାରୀ କହେ ଦୁଲର୍ଭ

ଦୟା ନଦୀରେ ଭକ୍ତି ଜାଲ ବିଞ୍ଚି ଦେଲି

ଦୟା ନଦୀରେ ଭକ୍ତି ଜାଲ ବିଞ୍ଚି ଦେଲି କର୍ମ ଖାଳେଇରେ ପଡିଲା କ୍ଷମା ମୀନ ଧର୍ମ ଚୁଲାରେ ନିଷ୍କାମ କଢେଇ ରାନ୍ଧେ ଧର୍ଯ୍ୟ ରଖ କୈବଲ୍ୟ ଚାଖିବୁରେ ମନ

ବସା ବାନ୍ଧିଛି ବ୍ରହ୍ମ ଦାରୁରେ

ବସା ବାନ୍ଧିଛି ବ୍ରହ୍ମ ଦାରୁରେ ମନ ମାଙ୍କଡ ଡ଼େଇଁବୁ ନାହିଁ ନୀଳକନ୍ଦର ପ୍ରଶାନ୍ତି ମନ୍ଦିର ବସାରୁ ଶ୍ରୀମୁଖ ଦିଶୁ ଥାଇ

ଏ ସଂସାର ସାଗର ଡ଼ଙ୍ଗାକୁ

ଏ ସଂସାର ସାଗର ଡ଼ଙ୍ଗାକୁ କୂଳେ ଲଗାଏ ଖଣ୍ଡିଆ ହାତ ଭକ୍ତି କଉଡ଼ି ଅଣ୍ଟାରେ ଧର ନ ହେଲେ ନ ବାହେ କାତ

ମାଆ ମନରେ ତାର ସନ୍ତାନ ଲାଗି

ମାଆ ମନରେ ତାର ସନ୍ତାନ ଲାଗି ଯେତେ ମମତା ସଞ୍ଚିଅଛୁ ହରି ହେ ଅଧମକୁ ତହିଁରୁ ଆଞ୍ଜୁଳେ ଦେଲେ ଏହି ଭବ ସଂସାର ଯିବି ତରି ହେ

ମାଆକୁ ଦେଇ ତୋର ମନ

ମାଆକୁ ଦେଇ ତୋର ମନ ବାପକୁ ଦେଲୁ ହାତ ଗୋଡ ନିଜେ ହୋଇଲୁ ଅଧା ଗଢା କେଡେ ତୋର ହୃଦୟ ବଡ

ବିଷ ହୁଏ ଅମୃତ

ବିଷ ହୁଏ ଅମୃତ ମିଶି ଥିଲେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଅଧା ଖାଏ କୃଷ୍ଣ ଅଧା ଖାଏ ରାଧା

ମୃଦଙ୍ଗ ବଇଁଶୀ ସାରଙ୍ଗୀ

ମୃଦଙ୍ଗ ବଇଁଶୀ ସାରଙ୍ଗୀ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଶ୍ରୀରାଧା ଆବୃତ୍ତି ଗେରୁଆ ଅରୁଆ ଅବଢ଼ା ବାବାଜୀ ବୈଷ୍ଣବ ନିବୃତ୍ତି

ହୃଦୟରେ ଥୋଇଲେ କୃଷ୍ଣ

ହୃଦୟରେ ଥୋଇଲେ କୃଷ୍ଣ ଏହି ସଂସାର ହୁଏ ବୃନ୍ଦାବନ ବଂଶୀ ଅଧରା ଜୀବ ସୁଧାର ଆହାଃ କି ସୁନ୍ଦର ଗୋପଧନ

ପାପ ପଙ୍କେ ଏ ପତିତ ବୁଡି ଯାଉଥିଲା

ପାପ ପଙ୍କେ ଏ ପତିତ ବୁଡି ଯାଉଥିଲା ହରି ହେ ସାଲୋକ୍ୟରେ ଦେଲ ବସା ତୋ ଭକତଙ୍କ ପାଦ ସେବି ଦିନ ଯାଉ ହରି ହେ ସାଜୁଯ୍ୟରେ ରହିଲା ଆଶା

ଶ୍ରୀରାଧା ପାଦକୁ ମଥାରେ ଥୋଇଲୁ

ଶ୍ରୀରାଧା ପାଦକୁ ମଥାରେ ଥୋଇଲୁ ଗୀତଗୋବିନ୍ଦକୁ ଥୋଇଲୁ ବାହୁରେ ତୁହି କେଡେ ଉଦାରରେ ଅଧା ଗଢା ତୋତେ ଆଉଜି ମୋ ଦିନ ଯାଉରେ

କାମୀ ଲାଗି ସେ ମୋହିନୀ

କାମୀ ଲାଗି ସେ ମୋହିନୀ ନିଷ୍କାମୀ ଲାଗି ସେ ମୋହନ ମନର ଆୟତନେ ଆକାର ରଙ୍କ ଲାଗି ଶ୍ରୀବତ୍ସ ଲାଞ୍ଛନ

କାଣି ଆଙ୍ଗୁଠିରେ ମନ୍ଦର ଟେକି

କାଣି ଆଙ୍ଗୁଠିରେ ମନ୍ଦର ଟେକି ଯିଏ ରଖିଲା ଗୋପୀ ଗୋପାଳ କାହିଁ ଲୁଚାଇଲା କଳିରେ ପାଦ ଖୋଜି ଖୋଜି ହେଲି କାଙ୍ଗାଳ

ସନ୍ଧ୍ୟା ଉଷା ବୋଧେ ଦୁଇ ଭଉଣୀ

ସନ୍ଧ୍ୟା ଉଷା ବୋଧେ ଦୁଇ ଭଉଣୀ ଦୁହିଁଙ୍କର ନୀଳ ଶାଢ଼ୀ ନାଲି ଟିକିଲି ରଜନୀର ଟିକିଲି ଚାନ୍ଦି ରୁପା ଭଳି ଆକାଶରେ ଯାଉଥିବାର ଦେଖିଲି

ଯେଉଠୁଁ ଚାଖିବୁ ଚାଖ

ଯେଉଠୁଁ ଚାଖିବୁ ଚାଖ ସେ ମଧୁରାତି ମଧୁର ଅର୍ଣ୍ଣପୂର୍ଣା ହାତ ରନ୍ଧା ଶ୍ରୀହରି ହୁଏ ଅଧୀର

ମନ ବୋଲି ଯାହା ଥିଲା ଲୋ ମାଆ

ମନ ବୋଲି ଯାହା ଥିଲା ଲୋ ମାଆ ପାଦରେ ମନ୍ଦାର ଫୁଲ କରି ଦେଲି ଦେହ ବୋଲି ଯାହା ଥିଲା ଲୋ ମା ପାଦରେ ଅଳତା କରି ବୋଳି ଦେଲି

ମନ ବୋଲି ଥିଲା ଯାହା ଥିଲା

ମନ ବୋଲି ଥିଲା ଯାହା ଥିଲା ବନ୍ଧୁ ହେ ତୁମକୁ ଦେଇଦେଲି ଅଭାବ ଗଲାରୁ ଭାବ ରହିଲା ବନ୍ଧୁ ହେ ତୁମକୁ ଝୁରି ହେଲି

ନାଉରିର ରଙ୍ଗ କଳା

ନାଉରିର ରଙ୍ଗ କଳା ଆଖି ଦୁଇ ତାର ଚକା ଥରୁଟିଏ ଚାହିଁ ଦେଲେ ମେଣ୍ଟିଯାଏ ଭବ ଥକା

ଅବଢ଼ା ଖିଆଠାରୁ କିଏ ବଡ ସମର୍ଥ

ଅବଢ଼ା ଖିଆଠାରୁ କିଏ ବଡ ସମର୍ଥ ତାକୁ ହୃଦୟେ ଥୋଇଦେଲେ ଗଲା ସିଏ ଯାହାକୁ ଯାହା ଦେଉ ପଛକେ ସିଏ ମୋର ପାଖରେ ଥିଲା ହେଲା

ବେଦରେ ଯିଏ ଆଦି ନାରୀ

ବେଦରେ ଯିଏ ଆଦି ନାରୀ ବେଦରେ ଯେ ଆଦି ପୁରୁଷ ସେହିଁ ସକଳର ପିତା ମାତା ହେଜିଲେ ସୁଲଭ ପୌରୁଷ

ମାଆ ଚିହ୍ନେଇଲା ବାପକୁ

ମାଆ ଚିହ୍ନେଇଲା ବାପକୁ ମନଟି ଚିହ୍ନେଇଲା ପାପ କୃପାସିନ୍ଧୁ ଦିଅ ନିଜ ଚିହ୍ନା ପତିତର ନାହିଁ କିଛି ତପ

ତୁମକୁ କି ଅଭାବ ଥିଲା ହେ ବ୍ରହ୍ମଦାରୁ

ତୁମକୁ କି ଅଭାବ ଥିଲା ହେ ବ୍ରହ୍ମଦାରୁ ତୁମେ ବୃନ୍ଦାବନରେ ଚରାଇଲ ଗୋରୁ ଘର ଭଡା ଲାଗି ମୁଁ ଗୁହାଳ ଭାଙ୍ଗିଲି ଅଧମ ଘରୁ ତଡି ଦେଲି ଗାଈ ଗୋରୁ

କୋଟି କୋଟି ଜୀବ କୋଟି କୋଟି ଅଭାବ

କୋଟି କୋଟି ଜୀବ କୋଟି କୋଟି ଅଭାବ ପ୍ରତେକ ନିଜ ନିଜର ଭାଷାରେ କରନ୍ତି ଅଳି ସବୁକୁ ବୁଝାଉ ସବୁକୁ ସୁଝାଉ ତୁ ଅଧା ଗଢା ପ୍ରତ୍ୟେକ ହାତରେ ତୋର ପାଇଁ ପୂଜା ଥାଳି

ଯାହାର ଡାକରେ ଭାଙ୍ଗିବ ଶବର ନିଦ

ଯାହାର ଡାକରେ ଭାଙ୍ଗିବ ଶବର ନିଦ ସେ ଗୁଣିଆ ବ୍ରହ୍ମଦାରୁରେ କରେ ବାସ ଆଜି ମହାପବିତ୍ର ମହାରାତ୍ରି ଦୀପାବଳି ଆତ୍ମଜ୍ୟୋତିକୁ ଜଳାଇ ଡାକିବା ଆସ

ବାରୂଦ ଫଟକା ବିଷର ଆଟିକା

ବାରୂଦ ଫଟକା ବିଷର ଆଟିକା ପରିବେଶଠାରୁ ଦୂରରେ ରଖ ଶବ୍ଦରେ ଫାଟିବ କାନ ପରଦା ନିଆଁରେ ପୋଡ଼ିବା ବଡ ଦୁଃଖ

ଯିଏ ଡାକିଦେଲେ ଶବ ଉତ୍ତର ଦିଅନ୍ତା

ଯିଏ ଡାକିଦେଲେ ଶବ ଉତ୍ତର ଦିଅନ୍ତା ଆଧାର ପତ୍ରରେ ନାହିଁ ତାହାର ଠିକଣା ସତ୍ୟ ହରିଶ୍ଚନ୍ଦ୍ର ସିନା କେବଳ ସମର୍ଥ ଦେହର ବଳ କେବଳ ଟଙ୍କେ ଆଠଣା

More and more travelled

More and more travelled The pathway became narrow The journey became smooth Less and less became sorrow

ନୀଳଚକ୍ରରେ ଉଡେ ପତିତପାବନ ବାନା

ନୀଳଚକ୍ରରେ ଉଡେ ପତିତପାବନ ବାନା ଅଖିଳ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଉପରେ ତାର କୃପା ଦୃଷ୍ଟି ଅତି ଆତୁରେ ଡାକିଥିଲା ଅନ୍ଧ ସୁର ଦାସ ବୃନ୍ଦାବନକୁ ବାଟ କଢ଼ାଇଲା ହୋଇ ଯଷ୍ଟି

ଘରେ ମୋର ତିନୋଟି ଅଧା ଗଢ଼ା ସନ୍ତାନ

ଘରେ ମୋର ତିନୋଟି ଅଧା ଗଢ଼ା ସନ୍ତାନ ମିତଣୀ ଲୋ ଆଉ ଦିନେ ଆସିଲେ ବସିବି ବଇଁଶୀ ଶୁଭିଲାଣି କାଳିଆ ଡାକିଲାଣି ଲୋ ମିତଣୀ ଲୋ ଆଉ ଦିନେ ଆସିଲେ ଗପିବି

ଫୁଲ ଫଳରେ ବସୁଧାକୁ ସଜାଉ ସଜାଉ

ଫୁଲ ଫଳରେ ବସୁଧାକୁ ସଜାଉ ସଜାଉ ସୂର୍ଯ୍ୟକୁ ନିଅଣ୍ଟ ଦିନ ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ନିଅଣ୍ଟ ରାତି ତୁ କେଡେ ସଦୟ ହୃଦୟରେ ଅଧା ଗଢ଼ା ଆହାଃ କେଡେ ଶୋଭାଟି ବିଶାଳ ଛାତି

ହରି ହେ ବିଷୟକୁ ଦେଲୁ ଆଶ୍ରୟ

ବିଷୟାକୁ ଦେଲ ଆଶ୍ରୟ ହେ ମଣିମା ଏ ପତିତ ପାପ ଭାର କାହିଁ ଥୋଇବ ଜ୍ଞାନ ଭକ୍ତି ବୈରାଗ୍ୟ କିଛି ହିଁ ନାହିଁ ପତିତ କି ବୈକୁଣ୍ଠେ ଆସନ ପାଇବ

ତୁମେ କୁଆଡେ ଭକ୍ତିରେ ଡାକିଲେ ଶୁଣ

ତୁମେ କୁଆଡେ ଭକ୍ତିରେ ଡାକିଲେ ଶୁଣ ଏ ପତିତ ଭକ୍ତିକୁ କାହୁଁ ହୋଇବ ଭାଜନ ତୁମେ ଦେଲେ ସିନା ମୁହିଁ ଦେବି ମଣିମା ତୋ କ୍ଷେତରେ ମୁଲ ଲାଗି ଜୀଏଁ ଜୀବନ

ତୁମେ ତୁଳି ହେଲେ ମୁହିଁ ଗୋଟିଏ ଚିତ୍ର

ତୁମେ ତୁଳି ହେଲେ ମୁହିଁ ଗୋଟିଏ ଚିତ୍ର ତୁମେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ହେଲେ ମୁଁ ସାତ ରଙ୍ଗ ଅପଲକ ନୟନରେ ଏତେ କି ଦେଖୁଛ ସଂସାର ପଥେ ସାହା ହୁଅ ଦିବ୍ୟ ଅଙ୍ଗ

ତୁମେ ହିଁ ଶିକ୍ଷା ଶିକ୍ଷକ ଶ୍ରେଣୀ

ତୁମେ ହିଁ ଶିକ୍ଷା ଶିକ୍ଷକ ଶ୍ରେଣୀ ତୁମେ କଳାପଟା ତୁମେ ବର୍ଣ୍ଣ ଶିକ୍ଷା ଶେଷେ ହିଁ ତୁମେ ବୃତ୍ତି ତୁମେ ଅର୍ଜନ ତୁମେ ହିଁ ଅନ୍ନ

ବିକାର ଦେଲା ବାଟ ଛାଡି

ବିକାର ଦେଲା ବାଟ ଛାଡି ବାଟ ଛାଡି ଦେଲା ଅକ୍ଷର ଅରୂପ ହୋଇଲା ସ୍ୱରୂପ ସଂସାରୀ ହେଲା ସାକାର