ବଢି ଭୋର ସୂର୍ଯ୍ୟକୁ ଝୁରି ମରୁଥାଏ କମଳିନୀ
ପୁନେଇଁ ଜହ୍ନକୁ ଝୁରି ମରୁଥାଏ ପୋଖରୀ କଇଁ
ପିତା ମାତାଙ୍କ ସ୍ନେହଁକୁ ସନ୍ତାନ ଝୁରି ମରୁଥାଏ
ସ୍ମୃତି ଝରକାରେ ଫେରିବା ବାଟ ଚାହିଁ ଚାହିଁ
"ଆଜି ବି ଲାଗୁଛି ବାବା ତୁମେ ଆମ ପାଖେ ପାଖେ ଅଛ,କିଏ କହେ ତମେ ଆମକୁ ଛାଡ଼ିକି ଯାଇଛ
ଏବେବି ତୁମେ ବାବା ଛାଇ ପରି ଆମ ପାଖେ ପାଖେ ରହିଛ ଏବେ ବି ଝୁରୁଛି ମନ ବାପାଙ୍କର ସ୍ନେହ ଚାରି ବରଷ ଲୁଚିଗଲା ବାପାଙ୍କର ସ୍ନେହ ବୋଳା ମୁହ" -----Sumati
No comments:
Post a Comment